Νότα Κυμοθόη
"Η ΑΙΘΙΟΠΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"
Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Διαδρομές Αρχαίων Ελλήνων"
(αφιέρωμα στη φίλη μου Μαίρη)
Νότα Κυμοθόη© Νότα Κυμοθόη
ΕΚΕΙ, ΟΠΟΥ...ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ
"Εκεί, οπού το πνεύμα είναι άφοβο και το κεφάλι στέκει ψηλά...
Εκεί, οπού είναι λεύτερη η γνώση της σοφίας...
Εκεί, οπού ο κόσμος δεν κομματιάζεται από μιζέρια σκοταδιστών...
Εκεί, οπού τα λόγια βγαίνουν από τα βάθη των αιώνων με αλήθειες...
Εκεί, οπού η προσπάθεια απλώνει ακούραστα χέρια γυρεύοντας δίκαιο...
Εκεί, όπου στερέωσαν η αρμονία και το μέτρο αιώνια την τέχνη...
Εκεί, οπού το καθάριο πνεύμα του νοός ρέει δίχως να χάσει δρόμο...
Εκεί, οπού οι στοχασμοί γίνανε πόνος στη δράση...
Εκεί, οπού γκρεμίστηκαν οι αρχαίοι ναοί σου από μίσος...
Εκεί, κάτω απ΄αυτόν τον ουρανό της γης που γέννησε τη Λευτεριά..."
Μια εποχή που δεν έχει ερευνηθεί ακόμα, σε μια Ήπειρο Αφρική, την οποία έχουν σκεπάσει με πολύ σκοτάδι...Αλλά το θεϊκό φως, φέρνει τη γνώση για να τη μελετήσουν, όσοι κατανοούν τις πικρές αλήθειες που σκόπιμα έκρυψαν...
Αφορμή για τη μελέτη μου αυτή, στάθηκαν οι Ψαλμοί του Δαβίδ, που καταριούνται τους Αιθίοπες.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ζούσαν εκεί, την εποχή όπου ο νους του Δαβίδ ενοχλείται από την ύπαρξή τους και τους καταριέται μέσα στους ψαλμούς του, οι οποίοι, έγιναν "δυστυχώς" προσευχή για τους Χριστιανούς, ενώ καμιά σχέση δεν έχει με αυτή την καταστροφή η Διδασκαλία της ΑΓΑΠΗΣ του Χριστού;
Η έρευνά μου, με οδήγησε στα εξής:
1) Όταν στην αρχαιότητα χρησιμοποιείται από τους αρχαίους μου προγόνους Έλληνες το όνομα "Αιθιοπία", προσδιορίζουν τους λαούς που ζούσαν κάτω κι ανατολικά από τη Λιβύη, όνομα που διατηρήθηκε ως τον 15ο μ. Χ. αιώνα, όπου για όλους τους Ευρωπαίους τότε αλλά και για τους Άραβες, ο όρος "Αιθιοπία" ήταν ταυτόσημος με την Ήπειρο Αφρική. Αλλά πόσοι Έλληνες σήμερα γνωρίζουν την ιστορία των αρχαίων μας προγόνων στην περιοχή της Νουβίας, της Μακουρίας ή Μακαρίας (Μακάρια νήσος των αρχαίων) και άλλων περιοχών και για τα μεταλλεία χρυσού του Σαβά (Soba);
Οι εκατοντάδες επιγραφές, επιτύμβιες στήλες και τα πολυάριθμα παπυρικά αποσπάσματα που έφεραν στο φως οι αρχαιολογικές έρευνες, αποδεικνύουν τη χρήση της ελληνικής γλώσσας από αρχαιοτάτων χρόνων και μάλιστα πολύ καλά Ελληνικών. Αυτό αποδεικνύουν και τα διασωθέντα χειρόγραφα από την καθεδρική Βιβλιοθήκη Qasr Ibrim. Το ίδιο επιβεβαιώνουν και οι αναφορές Αράβων Γεωγράφων, όπως του Ibn Selim al Aswani πολλούς αιώνες αργότερα τον 10ο μ.Χ. αιώνα, κατά τον οποίο οι κάτοικοι της Νουβίας, έχουν πολυάριθμα ελληνικά βιβλία, που μεταφράζουν στη γλώσσα τους αλλά και προσεύχονται...ΕΛΛΗΝΙΚΑ!!!
Οι Έλληνες Θεοί των αρχαίων Ελλήνων είχαν τους Ορφικούς Ύμνους...
Η ελληνική γλώσσα στην περιοχή Μακουρία ή Μακαρία εξού και οι Μάκαρες* των αρχαίων Ελλήνων γύρω από τη λίμνη Τάνα, που τροφοδοτείται από 50 ποτάμια και υπάρχουν περίπου 37 μικροσκοπικά νησιά που ελάχιστα κατοικούνται (Μακαρία νήσος των αρχαίων Ελλήνων) και η λατρεία των αρχαίων Θεών των Ελλήνων έφτανε μέχρι την εποχή όπου έφερε την όλη καταστροφή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, ο εκχριστιανισμός της Μακουρίας, όπου η εκτεταμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας στο βασίλειο αυτό, αλλά και στην Νουβία γενικότερα, δηλαδή τα ελληνικά, ήταν γνωστά στην περιοχή από την αρχαία εποχή κι όχι από την εποχή που κυβερνούσαν οι Πτολεμαίοι (305-30 π.Χ.) στην Αίγυπτο. Αργότερα η Νουβία ονομάστηκε Νοβατία.
Ελάχιστοι κατανοούν σήμερα τις σχέσεις αυτής της μακρινής χρονικά περιόδου, δηλαδή τότε όπου η Τάνα (Ύμνος σε αυτή έχει δασωθεί στην Σανσκριτική Υμνογραφία στις αρχαίες Βέδες) ήταν μια περιοχή ενός αρχαίου βασιλείου, στις αρχαίες ελληνικές της δόξες κι υπάρχει αναφορά σε τοιχογραφίες και παραστάσεις μέσα από την Τέχνη με παραστάσεις λιονταριών, φοινίκων και "γαλάζιων" πριγκίπων. Εκεί χύνει τα νερά του ο Γαλάζιος Νείλος!
Αλήθειες με την ιστορική εποχή των κατοίκων της Θήρας αλλά και των αρχαίων κατοίκων της Κρήτης. Όμως οι παραστάσεις, σε νησιά του Αιγαίου, έρχονται να μας μιλήσουν καθαρά, για όσα έχουν κρυφτεί στο σκοτάδι, που οι μετέπειτα επιδρομή των χριστιανών επισκόπων περί τον 4ο μ. Χ. αιώνα, εξαφάνισαν.
Ένας λαός αποτελούμενος από πολλές φυλές, αλλά με βαθιά θρησκευτική πίστη και αγάπη για το "ελληνικό πνεύμα". Ποια είναι η ΑΙΘΙΟΠΙΑ της οποίας τα ίχνη πάνε πιο πίσω από την 3η χιλιετία π. Χ.;
Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως πρόγονοι των γηγενών Αιγυπτίων των Φαραώ, ήταν οι αρχαίοι πατέρες Αιθίοπες.
Αιθίοψ= Αίθω+οψ=καίω+όψη=καμένη όψη (από τον ήλιο).
Η διάσημη Lusy
Στο «Εθνικό Μουσείο της Αιθιοπίας» στην Αντίς Αμπέμπα εκτίθεται ο σκελετός της «Lusy», μιας γυναίκας του είδους Australopithecus afarensis, που έζησε πριν από 3,2 εκατομμύρια χρόνια στην κοιλάδα Hadar (Νότια Αιθιοπία) και ανακαλύφθηκε το 1974 από τους ανθρωπολόγους Donald Johanson, Maurice Taieb και Yves Coppens. Πρόκειται ίσως για το πιο σημαντικό παλαιοντολογικό εύρημα όλων των εποχών, καθώς ρίχνει άπλετο φως στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
2) Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν αναφέρονταν στην "Αιθιοπία", εννοούσαν τις περιοχές μετά τον 1ο καταρράκτη του Νείλου ποταμού, δηλαδή το περίφημο Βασίλειο της Μερόης και στον Γεωγραφικό χώρο στον οποίο κατείχαν. Δηλαδή περιοχές, ανάμεσα στον 1ο και 3ο καταρράκτη του Νείλου ποταμού, που ήταν η Νουβία ή Νοβατία με πρωτεύουσα την πόλη Παχώρα που αργότερα ονομάστηκε Φαράς (Faras). Ακόμα ήταν περιοχές όπως η Αλοδία με πρωτεύουσα τη σημερινή Σόμπα (Soba) στο νοτιότερο βασίλειο, που έφτανε ως τα βορειότερα σύνορα του βασιλείου της Αξώμης. Αλλά μεταξύ Αλοδίας και Νουβίας ή Νοβατίας ήταν το βασίλειο της Μακουρίας με πρωτεύουσα την πόλη Δόνγκολα (Dongola), που τον 7 μ. Χ. αιώνα ενσωματώθηκε με τη Νουβία (Νοβατία). Όλες αυτέ οι περιοχές βρίσκονταν στο γνωστό "κέρας της Αφρικής", εκεί όπου είναι σήμερα το Τζιμπουτί, η Σομαλία, η Αιθιοπία, η Ερυθραία και το Σουδάν!!! Μια μεγάλη έκταση γης, αρκετά πλούσιας κι ανθηρής στην εποχή, όπου οι αρχαίοι Έλληνες ζούσαν εκεί κι είχαν τα ιερά τους, δηλαδή όλα τα ιερά των Αρχαίων Θεών των Ελλήνων με λατρεία ιδιαίτερα στον Θεός της θάλασσας Ποσειδώνα και το γιο του Τρίτωνα κι είχαν ως σύμβολο τα άλογα!!!
Τα άλογα που ήταν άφθονα στην περιοχή (ονομάστηκαν αργότερα αραβικά άλογα), ταυτίστηκαν με τα άλογα κύματα που δάμαζε ο Ποσειδών με την τρίαινά του κι ο γιος του ο Τρίτων.
Αλλά, αργότερα, με την επικράτηση του χριστιανισμού στην περιοχή, σκέπασαν με σκοταδιστικές θεωρίες όλες τις αρχαίες παραστάσεις, σκορπίζοντας τρόμο και φόβο στους κατοίκους...για όλες τις μορφές των αρχαίων ελληνικών Θεών και παραστάσεών τους στα ιερά που κατέστρεψαν ή αντικατέστησαν με τον καβαλάρη Άγιο Γεώργιο...
3) Υπάρχει μια Τρίγλωσση Στήλη, αυτή της Αξώμης, όπου στο ελληνικό κείμενο, ο Αειζώνας αναφέρεται ως βασιλιάς των Αξωμιτών Ομηριτών του Ραειδάν κι Αιθιόπων. Στο Αιθιοπικό κείμενο (Γκεζ) αναφέρεται ως βασιλιάς Αξωμιτών του Ραειδάν και Αμπεσάτ (Αιθιόπων δηλαδή). Η επιγραφή αυτή χρονολογείται το 300-320 μ.Χ. και αναφέρεται "Αμπεσάτ" για τους Άραβες οι οποίοι έτσι ονόμαζαν την Αιθιοπία από την αρχαία εποχή, θέλοντας να δηλώσουν πως δεν υπάρχει "μπέσα" στις περιοχές αυτές με τις ανάμεικτες φυλές που ζουν στην περιοχή Αιθιοπία. Οι Άραβες χρησιμοποίησαν στη συνέχεια το όνομα Abyssinia δηλαδή Αβησσυνία που αντικατέστησε την ονομασία ΑΜΠΕΣΑ κι αργότερα καταργήθηκε κι αυτό και καθιερώθηκε ο όρος Αιθιοπία.
Μια ονομασία "υβριστική", όπως είδαν οι μορφωμένοι Άραβες και η οποία καταργήθηκε το 1268 μ. Χ. από τον βασιλιά ΑΛΜΑΚ που χρησιμοποίησε τον τίτλο του ως Βασιλεύς Βασιλέων Αιθιοπίας.
Ο Χαϊλέ Σελλασιέ με διπλωματική παράσταση προς την Τουρκία, ζήτησε να μη χρησιμοποιεί τον όρο "ΑΜΠΕΣΙΣΤΑΝ" που ήταν γνωστή η Αιθιοπία στην Τουρκία, αλλά το επίσημο όνομα της χώρας του, δηλαδή Αιθιοπία.
4) Ο Όμηρος στην Ιλιάδα, αναφέρεται στον Μέμνωνα βασιλιά των Αιθιόπων (1200 π.Χ.), ο οποίος έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο, γιατί ήταν σύμμαχος με τους Τρώες και πήγε στην Τροία για να βοηθήσει το θείο το Πρίαμο. Σε μονομαχία με τον Αχιλλέα έχασε τη ζωή του. (Οι Τρώες, ξέρουμε σήμερα από έρευνες που έχουν γίνει, πως ήταν Έλληνες Θράκες)
5) Στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, αναφέρεται πως οι Αιθίοπες, ήταν αρχαίος ελληνικός λαός κι ανήκαν στην "Λευκή" ή "Καυκάσια" φυλετική ομάδα του Χαμιτικού κλάδου, όπως και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι.
Η Αντίς Αμπέμπα, είναι πρωτεύουσα της Αιθιοπίας και σημαίνει "Νέο Λουλούδι", βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Εντότο σε υψόμετρο 2.440 μ, έχει πληθυσμό 3.147.000 κατοίκους από τους οποίους 82% είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ενώ ανήκουν στις παρακάτω φυλές:
-Amhara: 41.3%
-Oromo: 26.2%
-Gurage: 17.5%
-Tigray: 7.6%
-Υπόλοιποι: 7.4%
Η σημερινή σύγχρονη όψη της αποτελεί μια πόλη με πανύψηλους ευκαλύπτους και είναι περιτριγυρισμένη από λόφους και στολισμένη με ιστορικούς ναούς αλλά και οβελίσκους...Στην εικόνα ο καθεδρικός ναός του Αγ. Γεωργίου τον οποίο λατρεύουν οι Αιθίοπες με πολύ αγάπη.
Η πρώτη προσπάθεια εκχριστιανισμού των κατοίκων έγινε το 373 μ. Χ. από τον Επίσκοπο Μάρκο που τοποθέτησε λίγο πριν το θάνατό του ο Μέγας Αθανάσιος στις περιοχές αυτές προσπαθώντας να εξαφανίσει την άποψη των Μονοφυσιτών Κοπτών Χριστιανών σχετικά με το Χριστό. Αλλά η μεγάλη απόπειρα κατά των Μονοφυσιτών της περιοχής έγινε επί Ιουστινιανού Α΄το 527 μ. Χ και μετά. Στην περιοχή επικρατούσαν οι Μονοφυσίτες Χριστιανοί. Ο ανταγωνισμός εντάθηκε, όταν η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, που συνήλθε στην Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ., διατύπωσε ως επίσημο "δόγμα" την ύπαρξη δύο φύσεων του Χριστού, μίας θείας και μίας ανθρώπινης, αναπόσπαστα ενωμένων μεταξύ τους. Η διατύπωση αυτή ερχόταν σε αντίθεση με την πίστη του Μονοφυσιτισμού, σύμφωνα με την οποία η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινή Του φύση. Ο εκ Σύριας καταγόμενος Μονοφυσίτης επίσκοπος Εφέσου Ιωάννης (507-588 μ.Χ.), έστειλε στην Νοβατία δύο πρεσβείες με σκοπό να προσηλυτίσουν το βασίλειο αυτό στον Χριστιανισμό. Μία Μονοφυσιτική με την αρωγή της Θεοδώρας και μία Ορθόδοξη με εντολή του συζύγου της Ιουστινιανού του Α΄. Η Μονοφυσιτική πρεσβεία έφτασε πρώτη, αφού η Ορθόδοξη συνάντησε καθυστερήσεις και εμπόδια, λόγω της παρέμβασης του Δούκα της Θηβαΐδας, την συνδρομή του οποίου υπέρ των Μονοφυσιτών φαίνεται πως είχε ζητήσει η Θεοδώρα. Η Μονοφυσιτική Πρεσβεία κατάφερε να προσηλυτίσει την Νοβατία το 543 μ.Χ., επιτυγχάνοντας μάλιστα να βαφτιστεί χριστιανός και ο ίδιος βασιλιάς της χώρας. Στην συνέχεια, και έχοντας ως έδρα την Νοβατία, οι Μονοφυσίτες εκχριστιάνισαν και το βασίλειο της Αλοδίας περί το 580 μ.Χ. Η Μακουρία παρέμεινε Ορθόδοξη μέχρι και τις αρχές του 8ουμ.Χ. αιώνα, οπότε ασπάστηκε και αυτή τον Μονοφυσιτισμό. Όπως αναφέρει στο έργο του «Χρονικά» ο Ευτύχιος, Ορθόδοξος Πατριάρχης Αλεξανδρείας από το 932 μ.Χ. ως το 940 μ.Χ., η Μακουρία διέκοψε την κοινωνία της με το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας το 719 μ.Χ., υπαγόμενη πλέον στο Κοπτικό Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας, το οποίο και διόριζε εφεξής τους επτά επιχώριους επισκόπους.
Όταν οι Άραβες κατέλαβαν την Αίγυπτο περί το 642 μ.Χ. ήταν καθοριστικό αυτό το ιστορικό γεγονός για την μοίρα της Μακουρίας, αλλά και όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Αιθιοπίας κι Ανατολικής Αφρικής, αφού, παρά την προσπάθειά τους να την αποτρέψουν, δεν το κατόρθωσαν, με αποτέλεσμα να αποκοπούν γεωγραφικά από την υπόλοιπη Χριστιανοσύνη και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου, οι Άραβες στράφηκαν προς νότο και επιχείρησαν δύο φορές να καταλάβουν την Μακουρία, πολιορκώντας το 652 μ.Χ. και την πρωτεύουσα της την Δονγκόλα, αλλά απέτυχαν λόγω της ισχυρής αντίστασης που αντιμετώπισαν, ενώ υπέστησαν και βαριές απώλειες. Τελικώς, το ίδιο έτος οι δύο πλευρές υπέγραψαν συνθήκη, η οποία, με λίγες κατά καιρούς τροποποιήσεις, ρύθμισε για τους επόμενους έξι αιώνες τις μεταξύ τους σχέσεις, εξασφαλίζοντας σχετική ειρήνη.
Καθώς, όμως, η συνθήκη αυτή επέτρεπε το ελεύθερο εμπόριο και παραχωρούσε στους Μουσουλμάνους το δικαίωμα μόνιμης διαμονής στην Μακουρία, η σταδιακή τους εγκατάσταση σε αυτήν και η επιγαμία τους με τον τοπικό πληθυσμό επέφεραν βαθμιαία Ισλαμοποίηση και Αραβοποίηση, ιδιαιτέρως στις βόρειες περιοχές του βασιλείου, οι οποίες κατέληξαν να μην ελέγχονται πλήρως από την πρωτεύουσα Δονγκόλα. Η κατάσταση για την Μακουρία επιδεινώθηκε με την αντικατάσταση των Φατιμιδών Σουλτάνων της Αιγύπτου (969-1171 μ.Χ.), από τους πιο επιθετικούς Αγιουβίδες (1171-1250 μ.Χ.) και τους πιο επεκτατικούς Μαμελούκους (1250-1517 μ.Χ.). Ξεκίνησαν ενδοδυναστικές έριδες που επέτρεψαν στους Μαμελούκους να εισβάλλουν στην Μακουρία και το 1276 μ.Χ. την μετέτρεψαν σε υποτελές κράτος για αντάλλαγμα υποστήριξης στον θρόνο του Shekanda.
Οι Μαμελούκοι εισέβαλαν και πάλι στην Μακουρία το 1316 μ.Χ., λόγω της μη καταβολής από τον βασιλιά Karanbas του ετήσιου φόρου που η χώρα του έπρεπε να τούς καταβάλλει. Την φορά αυτή τοποθέτησαν στον θρόνο έναν Μουσουλμάνο, μέλος της τοπικής βασιλικής οικογένειας, τον Barshambu, γεγονός που σηματοδοτεί την κατάλυση του χριστιανικού βασιλείου της Μακουρίας. Έτσι αρχίζει επίσημα η Ισλαμοποίηση της χώρας και το 1317 μ.Χ. ο καθεδρικός ναός της Δονγκόλα, μετατρέπεται σε τζαμί, κι αυτό οδήγησε σ΄εμφύλιο πόλεμο που εξασθένησε τη Μακουρία αλλά και τον βασιλικό της θεσμό..
Μέχρι εδώ βλέπουμε την "θρησκευτική πολεμική εξουσία επικράτησης" σε μια περιοχή όπου είχε ανθίσει από την αρχαιότητα και χάθηκαν οι γνώσεις μέσα σε Παπύρους κλειδωμένους σε Μοναστήρια Αγ. Όρους, Σινά, Βατικανού και ποιος ξέρεις που αλλού... Ας πάμε πριν την εποχή του χριστιανισμού, σε μια εποχή που έχει χαρακτηριστεί ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΉ περίοδος...
Από αναφορές που έχουμε συλλέξει κατά την περίοδο μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βλέπουμε τα εξής:
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Α΄ ΣΩΤΗΡ
6) Κατά την ελληνιστική περίοδο το ισχυρότερο και λαμπρότερο από τα κράτη που ίδρυσαν οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν το κράτος των Λαγιδών της Αιγύπτου. Οι Πτολεμαίοι της Αιγύπτου, με πρώτο τον ιδρυτή του κράτους, τον Πτολεμαίο Α’ τον Σωτήρα (323/304-285 π.Χ.), έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον για την εξερεύνηση του χώρου νότια της Αιγύπτου και των ακτών της Ερυθράς θάλασσας.
Το ενδιαφέρον αυτό δικαιολογούνταν από την επιθυμία τους να αναζωογονήσουν το εμπόριο με τις περιοχές αυτές για να προμηθεύονται τα απαραίτητα προϊόντα και ειδικότερα τους ελέφαντες που χρησιμοποιούσαν για στρατιωτικούς σκοπούς και πριν, επί Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έτσι ο ελληνικός κόσμος που μιλούσε ελληνικά και λάτρευε τους ελληνικούς Θεούς στην Αιθιοπία, έγινε ο πιο προσφιλής τόπος των Πτολεμαίων...αλλά και των διαφόρων εξερευνητικών ομάδων τους.
Μια σειρά οργανωμένων εξερευνήσεων της περιοχής είχαν σαν αποτέλεσμα να καταγράψουν την ιστορία της Αιθιοπίας κι ο Πλοίαρχος Φίλων, αρχηγός μιας εξερευνητικής ομάδας στις ακτές της περιοχής, περιγράφει στο βιβλίο του "Αιθιοπικά".
Η αποστολή του Δαλίωνος, επί Πτολεμαίου Β’ του Φιλαδέλφου (285-247 π.Χ.), απέβλεπε στην εξερεύνηση τόσο του Νείλου όσο και των ακτών της Ερυθράς θάλασσας και έφθασε μέχρι τις περιοχές νότια της Μερόης.
Ο εξερευνητικός αυτός οργασμός και το διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου για την Αιθιοπία των αρχαίων Ελλήνων και τους τόπους των Μακάρων Νήσων, έκανε στενότερες τις επαφές του ελληνικού κόσμου με τις αιθιοπικές φυλές κι έδωσε την ευκαιρία σε μια πλειάδα Ιστορικών και Γεωγράφων της εποχής εκείνης, να αφιερώσουν τη γραφή τους σε πολλές λεπτομέρειες, για τις περιοχές και τους κατοίκους της...
Ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (275-195 π.Χ.), ο πολυμαθέστατος από τους λόγιους της Αλεξάνδρειας, στη «Γεωγραφία» του, τοποθετεί τις φύλές ως εξής: στα βόρεια της Αιθιοπίας κατοικούσαν οι «Μεγαβάροι» (Baria) που εκτείνονταν από τον ποταμό Ασταβόρα (Atbara) προς το εσωτερικό της Ερυθραίας, επίσης οι «Βλέμμυες» (Begia), οι δε «Τρωγλοδύται» διέμεναν στις ακτές.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στον Αγύριο (Agira) της Σικελίας γύρω στο 80 π.Χ. και πέθανε γύρω στο 20 π.Χ. Οι περισσότερες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν προέρχονται από το ίδιο το έργο του Ιστορική Βιβλιοθήκη.
Το έργο του Διοδώρου πραγματεύεται την παγκόσμια ιστορία από τη δημιουργία μέχρι την εποχή του, ειδικότερα το 59 π.Χ., έτος της πρώτης Υπατείας του Καίσαρα. Αποτελείται από 40 βιβλία, από τα οποία έχουμε πληροφορίες για τα πέντε πρώτα και τη δεύτερη δεκάδα (Χ-ΧΧ). Ο ίδιος μας πληροφορεί για το περιεχόμενο των βιβλίων του: Τα έξι πρώτα αναφέρονται σε μυθικά χρόνια, τρία από αυτά για τα βαρβαρικά έθνη και τρία για τους Έλληνες. Τα επόμενα έντεκα αναφέρονται στο διάστημα από τον Τρωικό πόλεμο ως τον θάνατο του
Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τα υπόλοιπα 23 βιβλία εξιστορούν τα επόμενα χρόνια μέχρι το 59 π.Χ. κι ονομάστηκε Ιστορική Βιβλιοθήκη γιατί πρόκειται για την ενοποίηση των διάφορων ιστορικών πηγών: Αναγνωρίζονται
και άλλοι, γιατί
έζησε κατά τους χρόνους του Καίσαρα και του Αυγύστου, και παραγγέλθηκε από αυτόν η ιστορική του συγγραφή που επιγράφεται « Ιστορική Βιβλιοθήκη». Αναφέρει κάπου για τη φυλή των «Ιχθυοφάγων» που ζούσε σε μια περιοχή της Αιθιοπίας πως «Βαδίζουν γυμνοί… και έχουν τις γυναίκες τους κοινές… και όπως οι άλλοι ιχθυοφάγοι λαοί δεν πίνουν. Ζουν σε σπηλιές, σκηνές από χόρτο, κάτω από τα δέντρα ή σε τρύπες που σκάβουν στα βρύα της θάλασσας».
Ο Διόδωρος χωρίζει την Αιθιοπία σε δυο μέρη: την Αιθιοπία που βρισκόταν κοντά στην Αίγυπτο και εκτεινόταν μέχρι τη Μερόη και τη Νότια Αιθιοπία, της οποίας τα σύνορα προς Νότο του είναι άγνωστα. Επίσης αναφέρει ότι οι πηγές του Νείλου βρίσκονται στους πρόποδες ενός μεγάλου βουνού σε απομακρυσμένη περιοχή της Αιθιοπίας και ότι το συνολικό μήκος του Νείλου είναι 12.000 στάδιοι. Γνωστοί επίσης του είναι και οι 3 παραπόταμοι του Νείλου.
Ο Στράβων, Έλληνας αρχαίος Γεωγράφος (65 π.Χ.-23 μ.Χ) είναι ο κατεξοχήν Γεωγράφος της εποχής αυτής. Στα «Γεωγραφικά» του που αποτελούνται από 17 βιβλία, αφιερώνει το τελευταίο βιβλίο στη γεωγραφία της Αφρικής. Το βιβλίο αυτό αποτελεί την καλλίτερη σύνοψη όλων των ιστορικών και γεωγραφικών συγγραφών για την Αιθιοπία που είχαν γραφεί μέχρι την εποχή του. Ο ίδιος επισκέφθηκε τις περιοχές νότια της Μερόης κι έχει προσωπική αντίληψη της περιοχής και των κατοίκων της. Ο Στράβων διαιρεί την Αιθιοπία σε τρία μέρη: το Βασίλειο της Κανδάκης, την Άνω Αιθιοπία και τη Νότια Αιθιοπία. Τα βόρεια σύνορα της χώρας τα τοποθετεί στην Ελεφάντινη και Συήνη (Ασσουάν), προς Νότο, δε, λέγει ότι η Αιθιοπία εκτείνεται μέχρι τη θάλασσα. Από τους διάφορους λαούς της αναφέρει και τους "Τρωγλοδύτες" αλλά και τους "Κρεωφάγους" τους οποίους περιγράφει ως πρωτόγονους. Για τον Νείλο έχει ακριβέστερη από τους άλλους συγγραφείς γνώση. Γνωρίζει τα τρία σκέλη του ποταμού, τον «Ασταβόραν» (Atbara), τον «Άσταπον» (Κυανό Νείλο) και τον «Αστασόβαν» (Λευκό Νείλο), κι ότι ο Άσταπος πηγάζει από λίμνη Τάνα. Από τις αιθιοπικές πόλεις ο Στράβων μνημονεύει την «Βερενίκην Σαβά» που την τοποθετεί στην ίδια θέση που βρισκόταν η Αδούλη, την οποία αγνοεί.
7) Η MASSAWA (Πτολεμαις Επιθήρας) και η ADULIS (Αδούλη) ήταν Αρχαία Ελληνικά λιμάνια στην Ερυθρά θάλασσα, που δημιουργήθηκαν από τον ΠΤΟΛΕΜΑΙΟ Β΄ τον Φιλάδελφο (285-247 π.Χ.), Βασιλιά της Αιγύπτου. Ο ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Γ΄ο Ευεργέτης (247-222 π.Χ.) έκανε συμφωνία με το κράτος της ΑΞΩΜΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΟΎΣΕ στους Έλληνες της Αιγύπτου το δικαίωμα της εκμετάλλευσης των ακτών της ΑΔΟΥΛΗΣ και των εμπορικών συναλλαγών. Στο κράτος της ΑΞΩΜΗΣ μέχρι τον 9ο μ.Χ. αιώνα, η Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται με ευχέρεια, ήταν δε η επίσημη γλώσσα παράλληλα με τη Σαββαϊκή.
Τα πρώτα νομίσματα που χρησιμοποιήθηκαν στο κράτος της ΑΞΩΜΗΣ, από τον 3ο μ. Χ. μέχρι τον 9ο μ.Χ, αιώνα έφεραν Ελληνική γραφή. Σε ένα από αυτά που βρέθηκαν γράφει στην μπροστινή όψη "ΟΥΑΖΗΒΑΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ" και στην πίσω όψη "ΤΟΥΤΟ ΑΡΕΣΗ ΤΗ ΧΩΡΑ".
Η Ελληνική γλώσσα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της Αρχαίας Αιθιοπικής γλώσσας ΓΚΕΕΖ, ενώ στην ΑΜΧΑΡΙΚΗ υπάρχουν αρκετές Ελληνικές λέξεις όπως : Tarapeza= Τραπέζι, Oceanos= Ωκεανός, Askagiami= Άσχημος, Fanus= Φανάρι ...
8) Αλλά ποιο ρόλο έπαιξε για την Αιθιοπία και τους Αιθίοπες ο Μέγας Αλέξανδρος, που είχε ιδρύσει την Αλεξάνδρεια; Τι έγιναν οι πληροφορίες που αναφέρονται σε αυτή την περίοδο; Μέχρι και το 1868 μ.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελούσε το ιδανικό πρότυπο και το ιδανικό πρόσωπο για όλους του Αιθίοπες Αυτοκράτορες. Αυτή την εποχή (1818 μ. Χ. έως 1868 μ.Χ.) ο Αυτοκράτωρ Θεόδωρος της Αιθιοπίας, κρατούσε το χειρόγραφο με την Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το οποίο σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο... Αυτή η παράσταση αποτέλεσε εξώφυλλο στην Ιστορία σε σχολικά βιβλία Ιστορίας στην Ελλάδα, αλλά ελάχιστοι έδωσαν σημασία...
Γνωρίζουμε πως αυτή την εποχή, ανοίγουν τη Διώρυγα του Σουέζ και το 1870 καταλαμβάνουν οι Τούρκοι την Κύπρο, όταν στην Βρετανία είναι στο θρόνο βασίλισσα η Βικτώρια...
Μια εποχή, οπού έγινε μια μεγάλη αλλαγή σε όλο τον τότε κόσμο κι επηρέασε τα πάντα...
Από αυτή την εποχή και μετά, ενώ έχει ελευθερωθεί η Ελλάδα από τον τουρκικό ζυγό, η Κύπρος μέλλεται να αποτελέσει το σκαλοπάτι της Βρετανίας και όλων των όσων έως τώρα, μας έχουν φτάσει έως τα "Μνημόνια"...
Νότα Κυμοθόη
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ:
Ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους όσους μου έδωσαν πληροφορίες για την ως άνω έρευνά μου και φυσικά το Προξενείο της Αιθιοπίας, που λειτούργησε στην Αθήνα από το 1920, με πρώτο επίτιμο Πρόξενο τον Γεράσιμο Αμούρη. Είναι μια μεγάλη "ευγνωμοσύνη" για το 1922 επί Αντιβασιλείας του Αιθίοπα Ρας Ταφαρί, τότε οπού με τρόφιμα εφοδιάζει την Ελλάδα και βοηθά τους "Πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής", στη γνωστή πλατεία στο Μοναστηράκι που ονόμασε Πλατεία Αβησσυνίας!!!
Το 1934, λίγο πριν εισβάλουν οι Ιταλοί στην Αιθιοπία, μαζί με την οικογένεια του Έλληνα Θουκυδίδη Ζερβού, ήρθε και ο 3χρονος Χάμπτε Σελάσιε Ταφέσε και παρέμεινε στη χώρα Ελλάδα 14 χρόνια, έζησε όλη την κατοχή και τα δύσκολα χρόνια και φοιτώντας στο Κολλέγιο Αθηνών, απέκτησε ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ κι αγάπη για την Ελλάδα και όλο τον ελληνικό πολιτισμό. Διετέλεσε αργότερα στη χώρα του Υπουργός Τουρισμού επί Χάιλε Σελασιέ!..
Το Προξενείο το 1951 αναβαθμίστηκε σε Πρεσβεία και παρέμεινε μέχρι το 1992, έτος από το οποίο λειτουργεί ως "Γενικό Προξενείο" με Επίτιμο Γενικό Πρόξενο την κα Κατερίνα Καλογεροπούλου Αρμενάκη. Από δε το έτος 2006 έως τον Οκτώβριο 2010 λειτούργησε ως Πρεσβεία...
…Σύμφωνα με στοιχεία της Πρεσβείας της Αιθιοπίας, στην Ελλάδα ζουν και εργάζονται 2.678 άτομα, από αυτά τα 2.100 είναι γυναίκες...
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ:ΑΔΟΥΛΙΣ!!!
… Η Αιθιοπία, κατάργησε τον θεσμό της "ΔΟΥΛΕΙΑΣ" το 1928 για να ενταχθεί στον ΟΗΕ στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ των ΕΘΝΩΝ. Στην απόφαση, αντέδρασαν όλα τα αφεντικά των σκλάβων, που απείλησαν να εξεγερθούν εναντίον του "Θρόνου"…Τελικά δέχτηκαν να τους αφήσουν ελεύθερους κι όσοι εξακολουθούν να δουλεύουν γι΄ αυτούς, να τους δίνουν ένα μερίδιο από την παραγωγή της γης που θα καλλιεργούσε κάθε πρώην σκλάβος...
…Στη χώρα που η "δουλεία" ήταν θεσμός, υπήρχε ένα λιμάνι στην Ερυθρά θάλασσα που δεχόταν τους απελευθερωμένους"σκλάβους" . Ήταν η αρχαία πόλη Άδουλις (ADULIS), και το Ελληνικό όνομά της έγινε το σύμβολο της Ελευθερίας για τους σκλάβους και βρίσκεται σε απόσταση 60 χλμ. Ν.Α. από την MASAWA (στην σημερινή ZULA).
… Ήταν ο όνειρο κάθε "σκλάβου" να την επισκεφθεί, γιατί πίστευε πως άμα έφτανε ως εκεί θα ξανάβρισκε την χαμένη του ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Λέγεται πως για να γίνει δεκτός έπρεπε να κουβαλήσει πισώπλατα μια πέτρα. Πάρα πολλοί δεν άντεχαν στις κακουχίες και πέθαιναν στην άγονη περιοχή, όπου συναντούσες δίπλα σε κάθε σκελετό και μια "ΠΈΤΡΑ"...
… Τον 7 αιώνα, η ΑΔΟΥΛΙΣ έγινε ένα από τα πιο σπουδαία σκλαβοπάζαρα και πολλοί σκλάβοι που δεν ήξεραν αυτή την εξέλιξη, μόλις έφθασαν εκεί τους έπιαναν" κι αμέσως τους πουλούσαν ξανά ...
Ερευνώντας τις ιστορικές πηγές, θλίβομαι βαθιά για την "ηγετική" άποψη κάποιων ανθρωπόμορφων "τεράτων" που δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη φύση και ρατσιστικά αλλά και φυλετικά και με σκοταδιστικά κίνητρα τάχτηκαν ενάντια σε ανθρώπους και ολόκληρες χώρες...
Σημειώσεις:
*Ευχαριστώ τον Ιησού Χριστό και τους περίφημους "Μακαρισμούς" Του, που με οδήγησαν σε αυτήν την έρευνα
Το πόνημά μου αυτό, γράφτηκε για την καταδίκη του "φασισμού" και του "ρατσισμού" κι έχει δημοσιευθεί από το 1996...Δόθηκε δε,μοιράστηκε δωρεάν, σε πλήθος αντίτυπα σε Αθήνα κι εξωτερικό...
Με φως και αγάπη
Νότα Κυμοθόη
Νότα Κυμοθόη "Η Αιθιοπία των αρχαίων Ελλήνων"© Nότα Κυμοθόη
